Οταν το ποδόσφαιρο ένωσε-έστω και για λίγο-

Ο Νεκτάριος Χρυσοστομίδης, μέσω του εγκυρότατου ιστολογίου xanthireds.blogspot.com , με αφορμή την γιορτή των Χριστουγέννων , δημοσίευσε μια παρα πολύ όμορφη ταινία, η οποία έχει κινηματογραφηθεί μάλιστα με τίτλο "καλά χριστούγεννα" . Καθώς δεν έχουμε αγωνισιτκή εξέλιξη και νέα για τον Πανθρακικό σας προτρέπω να διαβάσετε την παρακάτω ιστορία και να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα!

Παραμονή Χριστουγέννων του 1914. Όλα ξεκίνησαν όταν μερικοί Γερμανοί στρατιώτες κοντά στην βελγική πόλη Ιπρ, αποφάσισαν ότι θα ήταν καλή ιδέαν να στολίσουν τη δική τους πλευρά των χαρακωμάτων. Έτσι, έβαλαν μικρά κεράκια πάνω στα δέντρα και άρχισαν να τραγουδούν τα κάλαντα. Από την άλλη πλευρά, κάποιοι Βρετανοί άρχισαν και αυτοί να τραγουδούν στη δική τους γλώσσα. Όλα αυτά συνέβησαν ενώ η κάθε πλευρά ήταν κρυμμένη. Ο φόβος ότι αν κάποιος έκανε το πρώτο βήμα και άφηνε τη θέση του, θα είχε κάνει το μοιραίο λάθος, παρέλυε τις αισθήσεις. Κάτι τέτοιο όμως δεν συνέβη, και ύστερα από λίγη ώρα άρχισαν και οι ανταλλαγές ευχών και δώρων ανάμεσα στους στρατιώτες, που σύντομα συναντήθηκαν στη νεκρή ζώνη. Ουίσκι, τσιγάρα και σοκολάτες άλλαζαν χέρια. «Αγκάλιαζα ανθρώπους που πριν από λίγη ώρα προσπαθούσα να σκοτώσω», είχε πει ένας Άγγλος στρατιώτης μιλώντας χρόνια αργότερα στο BBC.

Μια μαρτυρία ενός Βέλγου αναφέρει: «Η ομίχλη είχε σχεδόν διαλυθεί, όταν άκουσα μία φωνή να λέει ότι Βρετανοί και Γερμανοί είχαν βγει από τα χαρακώματα και αντάλλασσαν δώρα. Σύντομα εμφανίστηκε ένας Σκωτσέζος στρατιώτης κρατώντας μία μπάλα ποδοσφαίρου, που φαινόταν καινούρια αλλά έμοιαζε τελείως παράταιρη με το σκηνικό της μάχης. Μέσα σε λίγα λεπτά ο αγώνας είχε αρχίσει. Το να παίζεις πάνω στον πάγο δεν ήταν καθόλου εύκολο, παρ’ όλα αυτά προσπαθήσαμε να μείνουμε πιστοί στους κανονισμούς». Και όλα αυτά χωρίς διαιτητή, παρακαλώ! Το παιχνίδι διήρκησε μία ώρα και οι Γερμανοί τελικά νίκησα 3-2. Τι σας θυμίζει αυτό; Σύμφωνα μάλιστα με τις μαρτυρίες, αναμέτρηση έληξε άδοξα όταν η μπάλα έσκασε χτυπώντας σε ένα συρματόπλεγμα. Όταν τελείωσε το ματς, η δύο πλευρές πήραν πίσω από τη νεκρή ζώνη τους ανθρώπους που είχαν χάσει τη ζωή τους και τους έθαψαν με όλες τις τιμές που θα μπορούσαν να τους αποδώσουν υπό αυτές τις συνθήκες.

Η ανακωχή στο Βελγικό μέτωπο κράτησε μόνο για το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων, όμως σε άλλες περιοχές συνεχίστηκε μέχρι την Πρωτοχρονιά. Αυτά τα γεγονότα μαθεύτηκαν, όπως είναι φυσικό, πολύ γρήγορα και δημοσιεύτηκαν στις εφημερίδες. Οι στρατηγοί της κάθε πλευράς δεν χάρηκαν ακούγοντας τα νέα. Τις επόμενες χρονιές ανήμερα των Χριστουγέννων διατάχθηκαν εκτεταμένοι βομβαρδισμοί, ενώ οι στρατιώτες δεν έμεναν ποτέ σταθεροί σε ένα μέτωπο, ώστε να μην έρχονται κοντά με τους αντιπάλους τους.

Το 1999, στο σημείο απ όπου ξεκίνησε η ανακωχή στήθηκε ένας ξύλινος σταυρός, για να θυμίζει σε όλους εκείνο το βράδυ του 1914. Ο τελευταίος εν ζωή στρατιώτης που είχε πάρει μέρος στην ποδοσφαιρική αναμέτρηση, ο Σκωτσέζος Άλφρεντ Άντερσον, πέθανε το 2005 σε ηλικία 109 ετών.

Άλλοι λένε ότι το όλο σκηνικό κράτησε μόλις 10 λεπτά, ενώ άλλοι υποστηρίζουν ότι δεν συνέβη ποτέ. Είναι όμως μία ωραία ιστορία, που φανερώνει το πνεύμα του ανθρώπου και το τι μπορεί να κάνει με την αγάπη και την θέλησή του για ειρήνη.

Απόσπασμα από το βιβλίο «Παιχνίδι χωρίς όρια», ποδοσφαιρικές στιγμές που έγραψαν ιστορία του Χρήστου Σωτηρακόπουλου.